از قدیم گفتن احترام امام زاده به متولی شه.
یه مطلبی که چند وقتیه ذهنم رو درگیر کرده و دوست دارم دربارش حرف بزنم مصداقضرب المثل بالاس.
حرف اینه که وقتی صاحبان یک سمت، افراد درس خونده تو یه رشته، احترام اونجایگاه و اون رشته و اون علم رو حفظ نکنن نمی شه از دیگران انتظاری داشت،
طبق قوانین دانشجویان رشته ی روانشناسی تا زمانی که به درجه کارشناسی ارشدنرسیدن نمی تونن کار درمانگری کنن و اصولا صلاحیت درمان، تشخیص گذاری و هر فرایندمرتبط با اصول عملی درمان رو ندارند.
این چیزیه که همه باید بهش احترام بذارن، چون پشتش دلایل علمی خیلی خیلی قویوجود داره، اما از ترم 3 به بعد خیلی از دانشجوهای مقطع کارشناسی خودشون رو توجایگاهی می بینن که کاملا یه درمانگر وجود داره، واقعا شرم آوره. بد تر از اون، تبعات این رفتاره.
برای مثال فرض کنید یکی از اعضای خونواده به هر دلیلی (معمولا به دلیل آگاهیپایین نسبت به روانشناسی) به یه دانشجوی کارشناسی که تو خونوادشون هست بعد ازمهمونی مراجعه می کنه و از مشکلاتش می گه می گه و می گه و خلاصه سفره ی دلش روبراش باز می کنه. به خیال اینکه چون اون دانشجو داره روانشناسی می خونه قطعا میتونه کار درمان و مشاوره هم انجام بده، دانشجو هم که از خداشه. آخر سر، دانشجوبا اطلاعات محدودی که داره راه حلی رو ارائه می ده که با احتمال بالای 90 درصدغلطه و اگه شرایط اون بنده خدا رو بد تر نکنه، بهتر نمی کنه و به هیچ دردش نمیخوره، ثمره ی این اتفاق می شه بی اعتمادی اون شخص به قشر روانشناس، که اینا هیچیبلد نیستن و الکی چند تا سوال می پرسن و یه تعداد جمله ی قشنگ می گن و تمام.
یا یه مورد بد تر که چند روز پیش دیدم، طرف هنوز ترم 4 رو تموم نکرده، دانشجویکارشناسیه، تو بیوی اینستاگرامش زده "روانشناس". عزیزان ما خودمون باید اعتبار رشتهو کار آینده مون رو بسازیم وازش دفاع کنیم.
به قلم شریف ع.م
درباره این سایت